Van klaploper…..
Het leven was zwaar en moeilijk. Het leek wel alsof er iemand ergens met een prikbord zat en voor de grap steeds mijn naam aanprikte.
Ik ben opgegroeid met gescheiden ouders. Mijn moeder heeft nog wel eens gewisseld van partner met de nodige verhuizingen als gevolg. Mijn moeder is een lief en leuk mens maar doordat zij mij op zeer jonge leeftijd (ongepland) heeft gekregen was daar niet de basis die ik nodig had. Naast dat het thuis niet stabiel was werd ik gepest op school (misschien omdat ze voelen dat je zwakker bent ofzo? Ik heb verder echt niet zo goed een idee wat de reden was).
Door dit alles had ik toen ik op mijzelf ging een uitdaging. Een enorme uitdaging. Ik wist niet wie ik zelf was (wie wel als ie 18 jaar is) en ik had geen idee van hoe het volwassen leven eruit hoorde te zien. En wat is hoe het hoort eigenlijk sowieso?
Maar goed, ik wilde met het ideaal beeld wat ik voor ogen had, huisje boompje beestje, dat ideaal beeld vervullen. Ik ging van relatie naar relatie. Ik had wel werk maar werkte te weinig uren om rond te kunnen komen. Toen niet het besef dat ik daar zelf wat aan kon veranderen.
Je voelt hem al aankomen…..ik bouwde schulden op. En omdat ik het allemaal niet kon bolwerken kwam daar een verslaving bij. Alles lekker wegstoppen om er maar niet aan te hoeven denken of überhaupt iets te voelen.
Naar succesvol in het leven…. Hoe dan? Hoor ik je denken.
Op een gegeven moment had ik een burn-out met een (bijna) depressie. Dit was de meest intense en zwaarste tijd van mijn leven. Ik heb echt gedachtes gehad om alle contacten met familie te verbreken. Ik heb er zelfs over nagedacht om uit het leven te stappen. Die gedachtes had ik in de pubertijd ook gehad, dus die gedachten kwamen nu weer terug en voelde als redelijk overtuigend.
Ik ben hulp gaan zoeken via de huisarts en daarna via een psycholoog. Ik was werkelijk in staat om iemand wat aan te doen. Een ander of mezelf.
Nu vele jaren later kan ik mij van dit leven bijna niets meer voorstellen. Nu ik dit zo op schrijf voelt het alsof het niet over mij gaat. Ik ben nu juist een ras optimist en een leerling van de school die het leven heet. Ik geniet met volle teugen.
Heb ik dan geen uitdagingen? Of geen moeilijke dingen?
Ja natuurlijk wel. Die horen nou eenmaal bij het leven. Daar zit onze groei.
Als je er midden in zit kun je dat niet zo voelen of ervaren. Dat is ook logisch. Die emoties en gevoelens die bij een situatie komen kijken moeten ook juist wel gevoeld worden. Zodat ze verwerkt kunnen worden. Daarna kun je gaan ontdekken waar je groei mogelijkheden zaten.
In 2014 heb ik mijn 2e burn-out gehad. Toen had ik al wel mijn ideaal beeld van huisje-boompje-beestje gecreëerd. De burn-out van toen voelt als een soort puntjes op de i zetten.
Dat was de laatste keer. Nu weet ik wie ik ben en heb ik door die burn-outs te ervaren door waar mijn grenzen liggen. En vooral waar mijn hart blij van wordt.
Ik heb veel gedaan om uit dat gat te komen. Van reguliere hulp tot alternatief. Heel veel zelf-hulp boeken gelezen. En vooral dingen aangepakt. Een voor een. Stapje voor stapje. Soms lijkt het alsof er niets veranderd. Maar als je af toe even terug kijkt tussendoor dan zie je toch wel degelijk dat je vooruit gaat.
Mede door mijn eigen levenspad en wat ik heb geleerd over hoe je jezelf en je leven (grotendeels) kunt creëren is het mijn missie om die kennis met anderen te delen. Ik weet dat het kan, dat wil ik graag ook aan jou overbrengen. En als je die behoefte voelt kan ik je in dat proces zelfs begeleiden door de opleidingen die ik heb gevolgd.
Zaterdag 11 januari begint mijn gratis challenge: “Hoe kun je zelf een gelukkiger leven creëren?”
Wil jij weten welke kennis ik te delen heb? Meld je dan hier aan.
Deze challenge duurt 5 dagen. Je krijgt iedere dag een mail met info en een opdracht. Elke dag kom ik ook even live in mijn facebookgroep om eventuele vragen naar aanleiding van de gedeelde informatie en opdracht te beantwoorden.
Wil je eerst nog inlezen, dan kun je ook een kijkje nemen op mijn website.
Ik zie je graag bij de challenge.
Veel liefs,
Lianne
Geef een reactie